ΣΕΣΩΣΜΕΝΟΣ

ΣΕΣΩΣΜΕΝΟΣ                                   

• Γράφτηκε από  Ιωάννης Δήμος
                                                                                                                                                                     

Ένας έκανε επιμόνως σε κάποιον την  εξής ερώτηση. Είσαι σεσωσμένος; Τι μπορεί να πει κανείς για να του απαντήσει;

 

Κατ’ αρχήν δεν είναι υποχρεωμένος να του απαντήσει, γιατί πρώτον η ερώτηση αυτή αναφέρεται σε προσωπικό θέμα, και δεύτερον  γίνεται από θεολογική αμάθεια. Το ότι   αναφέρεται σε προσωπικό θέμα είναι προφανές, και  το ότι   γίνεται από θεολογική αμάθεια  φαίνεται από το ότι αυτός που την έκανε δε γνωρίζει ότι είναι λανθασμένη. Αλλά αφού ρώτησε,  και μάλιστα επιμόνως, ας  γράψουμε τα παρακάτω σχετικά με το θέμα, όχι ως απάντηση, αλλά για ενημέρωσή του, αν θέλει βέβαια να ενημερωθεί. 

Τη λέξη σεσωσμένος ασφαλώς την πήρε   από την Καινή Διαθήκη, γιατί πράγματι εκεί υπάρχει.  Όμως ο Απόστολος Παύλος που τη χρησιμοποιεί δε ρωτάει κάποιον χριστιανό, και μάλιστα επιμόνως,  να του πει, αν   είναι σεσωσμένος.   Δεν είχε ο  Παύλος καμία  τέτοια  περιέργεια και απορία. Απλώς  διδάσκει τους πιστούς  λέγοντας, « τη γαρ χάριτί εστε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον,  ουκ εξ έργων, ίνα μη τις καυχήσηται »(Εφ. β’,8-9). Για να μη βιαστεί όμως κανείς και πει ότι η σωτηρία  εξαρτάται και από τον ίδιο τον άνθρωπο, πράγμα που είναι αληθινό, ας αναφέρουμε και το άλλο που είπε ο Παύλος, « μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε»(Φιλ. β’, 12 ).

Πώς λοιπόν, αν θελήσει να απαντήσει  κάποιος στην παραπάνω ερώτηση, μπορεί να πει ότι  είναι σεσωσμένος, αφού πάλι ο Παύλος λέει,  « ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση »(Α’ Κορ. ι’, 12);  Πώς θα πει ότι είναι σεσωσμένος, αφού υπάρχει ο κίνδυνος, με δική του βέβαια  ευθύνη και απροσεξία,  να απομακρυνθεί από το Θεό, σύμφωνα πάλι με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « βλέπετε, αδελφοί, μη ποτε έσται εν τινι υμών καρδία πονηρά απιστίας εν τω  αποστήναι από Θεού ζώντος, αλλά παρακαλείτε εαυτούς καθ' εκάστην ημέραν άχρις ου το σήμερον καλείται, ίνα μη σκληρυνθή τις εξ υμών απάτη της αμαρτίας·  μέτοχοι γαρ γεγόναμεν του Χριστού, εάνπερ την αρχήν της υποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν» (Εβρ. γ’,12-14 ); Πώς  μπορεί να πει ένας χριστιανός στον άλλο χριστιανό, εγώ είμαι σεσωσμένος,   αφού έτσι αφήνει να εννοηθεί ότι αυτός ο άλλος είναι κολασμένος;

Αντί λοιπόν να ρωτάει κάποιος τον άλλον να του πει, αν είναι σεσωσμένος, ας αισθάνεται  καλλίτερα την ανάγκη να κηρύττει το Χριστό ως Σωτήρα του κόσμου. Ο Ιούδας κάνει λόγο για την κοινή σωτηρία με τα εξής λόγια, «  Αγαπητοί, πάσαν σπουδήν ποιούμενος γράφειν υμίν περί της κοινής σωτηρίας, ανάγκην έσχον γράψαι υμίν παρακαλών επαγωνίζεσθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει » ( Ιούδ. 3 ). Οι δε πιστοί δε λένε ο καθένας ξεχωριστά  για τον εαυτό του ότι είναι σεσωσμένος,   αλλά όλοι μαζί ψάλλουν το, «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν Πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες, αύτη γαρ ημάς έσωσεν».

από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

Διαβάστηκε 97 φορές

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ

Δεν είναι αρκετό

• Γράφτηκε από  Ιωάννης Δήμος                                                         

Δεν είναι αρκετό να διηγείται ένας πιστός τα καλά και θαυμαστά έργα που έχουν κάνει ή κάνουν οι άλλοι.

  Αυτό  είναι μεν  καλό, αλλά δεν είναι αρκετό για να δοξάζει το Θεό. Είναι ανάγκη να προχωράει  παραπέρα και να διηγείται τα έργα του Θεού, και μάλιστα να διευκρινίζει ότι  όλα τα καλά και θαυμαστά έργα  που  έχουν κάνει και κάνουν οι πιστοί,  τα κάνουν  με τη χάρη του Θεού. Έτσι και  οι άλλοι θα παρακινούνται να δοξάζουν το Θεό και όχι τους ανθρώπους, όπως αναφέρεται και σε διάφορα Απολυτίκια με τα εξής λόγια, «δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν ιάματα».  Όταν ο Κύριος  έβγαλε τα δαιμόνια από τον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών, και αυτός τον παρακαλούσε να είναι μαζί Του, «απέλυσε δε αυτόν ο Ιησούς λέγων·  υπόστρεφε εις τον οίκόν σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός». (Λουκ. η’, 38-39).  Δεν του είπε, να διηγείσαι  όσα σου έκανα εγώ,  πράγμα που  ήταν σωστό, αλλά να διηγείσαι όσα σου έκανε ο Θεός. Επίσης, όταν  θεράπευσε τους δέκα λεπρούς, είπε για τους εννέα που δεν επέστρεψαν, « ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού;  ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος;»(Λουκ. ιζ’, 17-18). Δεν είπε, για να δώσουν δόξα σε μένα, πράγμα που ήταν σωστό, γιατί ήταν Θεός, αλλά για να δώσουν δόξα στο Θεό. Καλό είναι λοιπόν να  διηγείται κανείς  τα θαυμαστά έργα των άλλων, αλλά, αν αγνοεί  και κρύβει το Θεό, το πράγμα είναι  κολοβό  και όχι ολοκληρωμένο. Οι Απόστολοι και γενικά  οι  θαυματουργοί Άγιοι αυτό το πρόσεχαν πολύ, και δεν έκλεβαν τη δόξα του Θεού, όπως φαίνεται, εκτός των άλλων, και από τα  λόγια  που είπε ο Πέτρος  στο λαό μετά τη θεραπεία  του χωλού, «τι θαυμάζετε επί τούτω, ή ημίν τι ατενίζετε ως ιδία  δυνάμει ή ευσεβεία πεποιηκόσι του περιπατείν αυτόν;»( Πρ.γ’, 12). Βεβαίως μπορεί να πει κανείς ότι ο Θεός   εννοείται. Με αυτό   όμως  το  «εννοείται»,   δε δίνει και  με τα λόγια τη δόξα στο Θεό, και δεν αναφέρει το Όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, με τη δύναμη του Οποίου  έγιναν και γίνονται  αυτά που διηγείται.  Άρα δεν είναι αρκετό ούτε  το  «εννοείται».

 

από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

Διαβάστηκε 79 φορές

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ ΣΩΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΩΛΗ

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος σώζει από την πανώλη

• Γράφτηκε από  Στρατή Ανδριώτη                                                   

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος

σώζει την Μυτιλήνη από την πανώλη

του Στρατή Ανδριώτη

 

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος ανήκει στη χορεία των Νεομαρτύρων Αγίων. Μαρτύρησε υπέρ Χριστού του Θεού στη Μυτιλήνη την 17η Φεβρουαρίου του 1795, σε ηλικία 21 έτους. Μετά από τους βασανισμούς των Τούρκων και την μαρτυρική τελευτή του, ενταφιάσθηκε εντός μιας Εκκλησίας της Μυτιλήνης, καλουμένης Παναγίας Χρυσομαλλούσας.

 

Το σεπτό Λείψανο του Αγίου Θεοδώρου, επί μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιερεμίου (1798), μετέπειτα Οικουμενικού Πατριάρχου, μετεφέρθη εν αγνοία των τουρκικών αρχών, καί εναπετέθη ευλαβώς στην κρύπτη του Ιερού Βήματος του Μητροπολιτικού ναού, όπου παρέμεινε επί 34 έτη, δηλαδή μέχρι του έτους 1832.

 

Από του έτους τούτου γνωρίζουμε τον Άγιο Θεόδωρο ως Προστάτη και Πολιούχο της Μυτιλήνης και της Λέσβου γενικότερα. Η θανατηφόρος πανώλη, η οποία εμάστιζε την Μυτιλήνη κατά το έτος τούτο (1832), επί μητροπολίτου Μυτιλήνης Πορφυρίου, και η οποία, κατά δεκάδας έρριπτε στους τάφους τούρκους και χριστιανούς, ανεξαρτήτως τάξεως και ηλικίας, ανάγκασε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν την πόλη, για τον φόβο της μολύνσεως, και να φύγουν στους πέριξ της πόλεως λόφους. Φόβος και τρόμος και σκιά θανάτου εκάλυπτε τα πάντα για αρκετό χρόνο. Και οι αρχές ακόμη αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη, για τον φόβο της μολύνσεως, και να φύγουν στους πέριξ της πόλεως λόφους. Στην πόλη έμειναν οι ασθενείς και όσοι τους περιποιόνταν, βέβαιοι ότι και σ’ αυτούς θα μετεδίδετο η φοβερά ασθένεια. Συνεργεία ιατρών εστάλησαν από την Κωνσταντινούπολη και πάντα τα μέτρα ελήφθησαν, χωρίς εν τούτοις να υποχωρήσει η πληγή της θανατηφόρου πανώλης. Αλλά τους Αγίους αυτού «εθαυμάστωσεν ο Κύριος». Ό,τι δεν μπόρεσαν να επιτύχουν τα πολυπληθή συνεργεία των ιατρών και τα φάρμακα και τα λαμβανόμενα προληπτικά μέτρα, κατόρθωσαν να επιτύχουν οι προς τον Κύριον πρεσβείες του Νεομάρτυρος Θεοδώρου.

 

Σε αυτές τις κρίσιμες ημέρες, και δη την νύκτα της Παρασκευής της α' εβδομάδος των νηστειών, ενεφανίσθη εν ονείρω ο Άγιος στον τότε πρωτοσύγκελο Καλλίνικο, τον μετέπειτα Μητροπολίτη Μυτιλήνης και Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, και του παρήγγειλε να ειπεί στον Μητροπολίτη να συγκαλέσει τους χριστιανούς από τις εξοχές και τα προάστια, στα οποία είχαν καταφύγει, να προσέλθουν όλοι στον Μητροπολιτικό ναό, να γίνει ολονύκτια εκεί δέηση προς τον Θεό, και να εξαχθεί και το Λείψανο του Αγίου από της κρύπτης. Ο πρωτοσύγκελος Καλλίνικος δεν έδωκε σημασία στο όνειρο. Αλλά μετά από μία εβδομάδα, και πάλι την νύκτα της Παρασκευής, το ίδιο όνειρο, ζωηρότερο αυτή την φορά, συνταράσσει τον Καλλίνικο και η μορφή του Αγίου αυστηρότερα τον επιπλήττει για την αμέλεια και αδιαφορία, την οποίαν επέδειξε ως προς την εκτέλεση της παραγγελίας του.

 

Αμέσως αυτή την φορά ανακοίνωσε ο Πρωτοσύγκελος στον Μητροπολίτη την εντολή του Αγίου. Πάραυτα ο Μητροπολίτης επισκέπτεται τον τούρκο διοικητή της πόλεως και ζητεί παρ' αυτού άδεια όπως επιτρέψει την τέλεση της αγρυπνίας. Προθυμότατα εν απογνώσει ο διοικητής, χορηγεί την προς τούτο άδεια. Και οι «Κράχτες» εσπευσμένως καλούν τους χριστιανούς στην ολονύκτιο δέηση. Διαμαρτύρονται οι ιατροί για την χορήγηση της αδείας, φοβούμενοι την εκ του συνωστισμού μετάδοση της ασθενείας. Πλην όμως, τα πλήθη των χριστιανών μετά θερμής πίστεως προσέρχονται και προσεύχονται μέχρι πρωίας για την υγεία τους. Τις πρωινές ώρες, Μητροπολίτης και Πρωτοσύγκελος κατέρχονται στην κρύπτη του Ιερού και εξάγουν το ιερό Λείψανο του Αγίου και εν πομπή περιφέρουν τούτο πέριξ του Ναού. Οι προσευχές των χριστιανών και οι πρεσβείες του Αγίου ενώνονται και ως θυμίαμα ευώδες κατευθύνονται προς τον Κύριο των δυνάμεων.

 

Απ’ εκείνης της ώρας ουδείς θάνατος εσημειώθη. Η πόλη ονόμασε τον Άγιο Θεόδωρο, Πολιούχο. Τούρκοι και Χριστιανοί εξεδήλωσαν παντοιοτρόπως την ευγνωμοσύνη τους προς τον Θεό και τον προστάτη Άγιο.

 

Έκτοτε το σεπτό Λείψανο παραμένει στο κεντρικό κλίτος του Μητροπολιτικού Ναού και αποτελεί τιμαλφή θησαυρό της Εκκλησίας της Μυτιλήνης, ο δε άγιος Θεόδωρος τιμάται ως Πολιούχος της Λέσβου.

 

Σε ανάμνηση του θαύματος τούτου από του 1936, προνοία του αειμνήστου μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιακώβου του από Δυρραχίου καθιερώθηκε και επικυρώθηκε δια βασιλικού διατάγματος της 8-5-1937, ειδική παλλεσβιακή πανήγυρης, (ανακομιδή του ιερού Λειψάνου και της κατ' αυτήν διασώσεως της πόλεως από της πανώλους), εορταζομένη μετά πάσης λαμπρότητος δια πανδήμου λιτανεύσεως του ιερού Λειψάνου, την 4ην Κυριακή του Πάσχα, ήτοι Κυριακή του Παραλύτου.

 

Βιβλιογραφία: «Ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος, Πολιούχος Μυτιλήνης» του Γ. Π. Σωτηρίου

 

πηγή: http://stratisandriotis.blogspot.com/

 

Διαβάστηκε 1652 φορές

Κατηγορία Άγιες Μορφές

ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΑΝΑΞΙΟΙ

Ιεράρχες ανάξιοι - Έρμαιο ποίμνιο

• Γράφτηκε από  Νίκος Χειλαδάκης                                                         

Ορθόδοξοι πολίτες που δεν θέλησαν να σφραγιστούν με το Άμκα, τους κόπηκε η σύνταξη. Ψηφίστηκε νομοσχέδιο που επιβάλει την δωρεά οργάνων σώματος αν δεν κάνεις υπεύθυνη δήλωση.

Στα σχολικά βιβλία ο ευτελισμός της Ορθοδοξίας διδάσκεται πλέον με ανοιχτό τρόπο ώστε οι νέοι μαθητές να γίνονται αγνωστικιστές και αρνητές της πίστεως ενώ το μάθημα των θρησκευτικών γίνεται μάθημα συγκριτικής θρησκειολογίας. Οι Έλληνες βουλιάζουν στην ανέχεια, στην ανεργία, οικογένειες διαλύονται και πολλοί νέοι αναγκάζονται σαν καινούργιο παιδομάζωμα να φεύγουν στο εξωτερικό και έπονται πολύ χειρότερα για μια χώρα που υποτίθεται ότι  είναι ο φάρος της ελληνικής παράδοσης και της ορθοδοξίας.

Σε όλα αυτά η εκκλησιαστική ιεραρχία είναι σκανδαλωδώς απούσα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Γνωστός ιεράρχης της βόρειας Ελλάδας που αρέσκεται να βγαίνει συχνά στα τουρκολαγνικά κανάλια και να κάνει δηλώσεις εντυπωσιασμού  επί παντός επιστητού, όταν του ζητήθηκε να συμπαρασταθεί σε μια κίνηση κατά της παρέλασης των ομοφυλοφίλων με διάφορες προφάσεις, (εν αμαρτία),  «εξαφανίστηκε» μην τυχόν και ενοχλήσει τον γνωστό τουρκολάγνο και ισλαμόφιλο δήμαρχο. Άλλος ιεράρχης πάλι της βορείου Ελλάδας θεώρησε σωστό να παραβρεθεί σε δημόσια εκδήλωση μουσουλμάνων δερβίσηδων επικροτώντας μια παραθρησκευτική τελετή που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, (αν είχε κάποια γνώση θα αντιλαμβάνονταν τι εννοώ), από τελετές  δαιμονιζόμενων. Άλλος ιεράρχης της κεντρικής Ελλάδας ο οποίος μάλιστα είχε και εκπομπή στην «αμαρτωλή» ΕΡΤ, είχε βγάλει εγκύκλιο που  παρακινούσε τους ιερείς της μητρόπολης του να μην χτυπούν τις καμπάνες γιατί… ενοχλούν τον κόσμο τις Κυριακές.  Άλλος ιεράρχης πάλι της κεντρικής Ελλάδας έχει σκανδαλίσει εμφανιζόμενος δημόσια χωρίς το ράσο δηλώνοντας πως πρέπει να καταργηθεί στους δημόσιους χώρους και έτσι η Ελλάδα να είναι μια καθαρά κοσμική χώρα. Άλλος ιεράρχης της Πελοποννήσου, γνωστός για τις δημοσιές παρεμβάσεις του υπέρ της παγκοσμιοποίησης, έχει επανειλημμένα τοποθετηθεί με την άνευ ορών ένωση των εκκλησιών. Τέλος  γνωστός ιεράρχης του Πατριαρχείου έφτασε στο σκανδαλώδες σημείο να… φιλήσει δημόσια το χέρι του Πάπα.   

Και μέσα σε όλη αυτή την «θύελλα» ο αρχιερέας της χώρας του μνημονίου, της χώρας που αργοπεθαίνει καθώς έχει παραδοθεί η εθνική της κυριαρχία, αρέσκεται στο να βγαίνει φωτογραφίες αγκαλιά με όλους αυτούς τους «πολιτικούς εθνοσωτήρες» που έχουν καταστρέψει τα πάντα. Ο αρχιερέας αυτός ξέρει πολύ καλά την «σιωπή» ενώ γύρω του συσσωρεύονται ερείπια και σε λίγο καιρό οι εκκλησίες θα μείνουν χωρίς ιερείς, άλλωστε αυτό δεν επιδιώκουν όλοι αυτοί οι πολίτικοι του φίλοι ; Ο αρχιερέας αυτός κωφεύει σε όλες τις εκκλήσεις για να σταθεί στο ύψος του και να υπερασπιστεί το κάθε πλευρά διωκόμενο ποίμνιο του, ένα ποίμνιο σπαρασσόμενο, ένα ποίμνιο εγκαταλελειμμένο. Θα πρέπει να γνωρίζει πως στο Βυζάντιο, όπως μας αναφέρει ο Στήβεν Ράνσιμαν, αυτός ο κορυφαίας βυζαντινολόγος στο βιβλίο του Βυζαντινή Θεοκρατία, «Ο σεβασμός  για την θεϊκή εξουσία του Αυτοκράτορα ή του Πατριάρχη δεν εμπόδιζε τους Βυζαντινούς να ξεσηκώνονται σε επανάσταση εναντίον ενός ανθρώπου που τον θωρούσαν ανάξιο για τέτοια θέση». Θα πρέπει να του θυμίσουμε αυτό που έγραψε το 1984 ο κορυφαίος ελληνορθόδοξος θεολόγος, Ιωάννης Ρωμανίδης, στο μεγαλειώδες έργο του, «Πατερική Θεολογία»  : «Η εκκλησία όμως όταν αντιμετωπίζει ανέντιμο αγώνα εναντίον της είναι υποχρεωμένη να αμυνθεί». Και εδώ να θυμηθούμε και τον Πάτερ Παΐσιο : «Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχει  η Ελλάδα μας, κάνει κακό λένε, πρέπει να την εξαφανίσουμε», και τέλος τον μεγάλο αυτό άγιο, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο : «Την εξουσία δεν την φοβάται όποιος κάνει το καλό, αλλά όποιος κάνει το κακό».  

Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και τίποτα δεν μπορεί να την εξοντώσει όσο και αν όλοι αυτοί το επιδιώκουν.  Οι σύγχρονοι όμως «Γραμματείς και Φαρισαίοι» είναι αυτοί που σήμερα την σταυρώνουν. Είναι αυτοί που έχουν αφήσει έρμαιο το ποίμνιο σε αυτή την μεγάλη ιστορική συμφορά,  βορρά κοράκων, εχθρών της Ορθοδοξίας και του ελληνισμού. 

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

 

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Διαβάστηκε 23 φορές

Κατηγορία Ν. Χειλαδάκης

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΡΕΩΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ....

Οι άγιοι Καρεώτες μοναχοί οι υπό Λατινοφρόνων ξίφει τελειωθέντες

• Γράφτηκε από  π. Άγγελος Αγγελακόπουλος

                                 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΡΕΩΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ, ΟΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ ΑΖΥΜΙΤΩΝ ΞΙΦΕΙ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΕΣ, ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΝΔΟΞΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΑΓΧΟΝΗ ΑΠΑΙΩΡΗΘΕΙΣ

 

Εν Πειραιεί 5-12-2012

Η Καθολική Ορθόδοξος Εκκλησία στις 5 Δεκεμβρίου, εκτός από την μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Σάββα του Ηγιασμένου, εορτάζει και την μνήμη των αγίων ενδόξων οσιομαρτύρων Καρεωτών μοναχών του Αγίου Όρους, των υπό των λατινοφρόνων αζυμιτών ξίφει τελειωθέντων και του αγίου ενδόξου οσιομάρτυρος Κοσμά του Πρώτου του Αγίου Όρους, αγχόνη απαιωρηθέντος. Σύμφωνα με τον ιερό Συναξαριστή[1] : «τη αυτή ημέρα οι άγιοι οσιομάρτυρες οι εν τοις κελλίοις του Άθω κατοικούντες, οι τους Λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα, φημί, Μιχαήλ, και τον Πατριάρχην Βέκκον, ο μεν πρώτος απηγχονίσθη, οι δε λοιποί ξίφει ετελειώθησαν». Οι στίχοι του Συναξαρίου αναφέρουν : «Τη των οσίων πληθύι γνώμη μία, υπέρ πατρώων δογμάτων τεθνηκέναι».

Ας δώσουμε, όμως, τον λόγο στον πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη κυρό Γερβάσιο Ραπτόπουλο, να μας αφηγηθεί τα περί των οσιομαρτύρων[2].

«Κατά τέλη του 13ου αιώνος το Βατικανό στον αιματηρό πόλεμο εναντίοντης Ορθοδοξίας, όταν δόθηκε η αφορμή, έβαλε στόχο και το Άγιον Όρος,το Κάστρο αυτό της Ορθοδοξίας. Όχι ο ίδιος ο Πάπας προσωπικά, βέβαια.Άλλα με το λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' τον Παλαιολόγο και τον λατινόφρο­να επίσης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τον Ιωάννη Βέκκο. Φρονούντες και οι δύο ότι ο Πάπας θα ασκούσε την επιρροή του στη Δύσηκαι θα ερχόταν στρατός στην απειλούμενη πόλη του Κωνσταντίνου, σκέφθηκαν να υπογράψουν ένω­ση με την λεγομένη εκκλησία του Πάπα.

Πώς όμως να πείσουν τον Ορθόδοξο λαό για την προδοσία αυτή; Με την πειθώ; Στάθηκε αδύνατον να το επιτύχουν. Έτσι χρησιμοποίησαν τη βία. Τη βία παντού. Ιδιαίτερα όμως στο «Κάστρο της Ορθοδοξίας, στον Άθωνα. Αλλά και εδώ συνάντησαν άρνηση. Αγιορείτες Πατέρες προτίμησαν τον θάνατο παρά. τηνπροδοσία της Ορθοδοξίας και, σε τελική ανάλυση, την υποταγή της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού στον αιρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης. Αυτό στην Ιερά Μονή του Ζωγράφου. Αυτό στην Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου. Αυτό το ίδιο έγινε και στις Καρυές.

Απόσπασμα Λατίνων και λατινοφρόνων στρατιωτών, εκπροσώπων του Αυτοκράτορα, διέτα­ξε τη σύναξη στις Καρυές των Μοναχών, πού διέμεναν στα γύρω από τις Καρυές κελλιά. Σκο­πός της συνάξεως ήταν να πεισθούν οι Αγιορείτες Μοναχοί, με επικεφαλής τον Πρώτο, να συγκατατεθούν στην ένωση με την λεγομένη εκκλησία του Πάπα. Ναλατινοφρονήσουν και να δεχθούν τα λατινικά δόγματα.

Στην πρόταση όμως αυτή της προδοσίας αντέδρασαν όλοι. Και ο Πρώτος και οι Μοναχοί. Με ένα λόγο και με μια απόφαση, αποκρίθηκαν ότι είναι πρόθυμοι και να μαρτυρήσουν για την ορθόδοξη πίστη, τη μόνη και αληθινή πίστη. Μάταια οι λατινόφρονες του αυτοκράτορα απειλούσαν τους Μοναχούς με κολαστήρια και με αυτόν τον θάνατο και τον Πρώτο με αγχόνη.

Με παρρησία και με την απόφαση του μαρτυρίου, ομιλούσαν κατά της ενώσεως με τον αντί­χριστο Πάπα. Δεν μπορούν, έλεγαν, να συμβιβασθούν τα ασυμβίβαστα πράγματα. Μπορεί να συμβιβασθεί Χριστός και Βελιάρ, Χριστός και Διάβολος; «Τις συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ»[3]; Καμμιά κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχει μεταξύ της Ανατολής και της Δύσεως. Από την Ανατολή προήλθε ο φωτισμός. Και από τη Δύση προήλθε το σκότος.

Ο διάλογος κρίθηκε μάταιος από μέρους των λατινοφρόνων. Οι Αγιορείτες Μοναχοί κι εδώ στις Καρυές αποδείχθηκαν αμετάπειστοι. Βράχοι ακλόνητοι. Γι’ αυτό και οι εχθροί της Ορθοδοξίας άρχισαν τα βασανιστήρια. Αλλά όσο βασανίζονταν οι Μοναχοί, τόσο και πιο πολύ, με όλη τους τη δύναμη, ομολογούσαν την ορθόδοξη πίστη. Γι’ αυτό και διατάχθηκε ό θάνατος. Θάνατος σκληρός. Η αγχόνη και η σφαγή. Η αγχόνη για τον Πρώτο του Αγίου Όρους. Η σφαγήγια τους Μοναχούς. Κοκκίνισε το ιερό χώμα των Καρυών. Αλλά το αίμα αυτό ανέβηκε στον ουρανό, μπροστά στο Θεό, μαζί με τις ψυχές των οσιομαρτύρων πατέρων, σαν θυμίαμα ευωδιαστό. Ήταν η τελευταία λατρεία των Αγιορειτών Πατέρων, που την τέλεσαν στα άγια χώματα του Αγίου Όρους με το αίμα της καρδιάς τους. Αφού προσέφεραν στο Θεό τα πάντα, τελευταία προσέφεραν και το αίμα τους.

Αλλά, ας δώσουμε τον λόγο και στον λόγιο Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη, Γέροντα Γεώργιο Καψάνη, για να περιγράψει με τη δική του γραφίδα τη θυσία αυτή των Αγιορειτών Προμάχων της Ορθοδοξίας[4].

«...Μεγάλος πόλεμος εγείρεται και πάλι κατά των ορθοδόξων και της Ορθοδοξίας. Πολ­λοί ενδίδουν, γίνονται λατινόφρονες. Οι εναπομείναντες ορθόδοξοι έχουν να παλαίσουν προς λατίνους και λατινόφρονες. Στους λατινόφρονες ανήκαν Αυτοκράτορες, Πατριάρχαι, Αρχιε­ρείς, πολιτικοί ηγέται, με εξουσία και δύναμι κοσμική. Ανθίστανται οι πιστοί ορθόδοξοι πα­ντού και εδώ στο Άγιον Όρος.

Έρχεται μάλιστα εποχή που οι Λατινόφρονες εκβιάζουν τους Αγιορείτας πατέρας να προσκυνήσουν τον πάπα. Οι πλείστοι όμως προτιμούν τον θάνατο πού είναι ζωή και όχι τη ζωή πού είναι θάνατος.

Τελειώνονται μαρτυρικά πολλοί Αγιορείτες στις ιερές Μονές Ιβήρων, Βατοπεδίου, Ζωγράφου. Αλλά και εδώ στις Καρυές, κατά τον ιερό Νικόδημο, «ευρίσκομεν και οσιομάρτυρας, τον Πρώτον του Αγίου Όρους, και τους κύκλω κατοικούντας εις τα κελλία, οίτινες, επειδή ήλεγξαν τους λατινόφρονας, Μιχαήλ τον Βασιλέα και Βέκκον τον Πατριάρχην, ο μεν πρώτος εκρεμάσθη, οι δε άλλοι ξίφει την κεφαλήν απετμήθησαν».

Εδώ τελειούται μαρτυρικώς ο ομολογητής Πρώτος του Αγίου Όρους Ιερομάρτυς Κοσμάς, του οποίου το σεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο ανεκαλύφθη, μερίμνη της Σεβαστής Ιεράς Κοινότη­τος, στον Νάρθηκα του πανσέπτου αυτού Ναού[5].

Εδέχθη τον μαρτυρικό θάνατο ο μακάριος από αγάπη προς τον Χριστό. Το μαρτύριο είναι ό, τι υψηλότερο έχει να προσφέρη ο άνθρωπος προς τον Θεό.

Μακάριε και Σεπτέ Πρώτε του Αγίου Όρους, Ιερομάρτυς του Χριστού Κοσμά, πρώ­τος στο ιερό διακόνημα του Πρώτου της Ιεράς Κοινότητος, πρώτος και στο μαρτύριο και την ομολογία το Χριστού.

Πρώτος στην έδρα του Πρωτάτου, πρώτος και στην αγχόνη και τον θάνατο και τον τάφο.

Το πολύαθλο και μαρτυρικό του σώμα ώς πολύτιμο θησαυρό έκρυψε και εφύλαξε η Ιερά αυτή γη.

Τώρα, με θεία νεύσι, ως αστήρ εωθινός ανατέλλεις πάλι στο Αγιώνυμο αυτό Όρος και στην απανταχού Εκκλησία του Θεού, για να φώτισης και οδήγησης τις ψυχές μας στην ακλινή ομολογία του Θεανθρώπου Χριστού.

Σφραγίζονται σήμερα τα στόματα όσων ηθέλησαν να αμφισβητήσουν την ομολογία των Αγιορειτών και την μαρτυρική τους τελείωσι από τους λατινόφρονες.

Χάρις στην ιδική του θυσία ημπορεί ή Ορθόδοξος Εκκλησία και το Άγιον Όρος να λέγουν προς τον σύγχρονο άνθρωπο «έρχου και ίδε»[6], τον αληθινό Χριστό, το πλήρωμα της Αληθείας Του και της Χάριτος Του, τον όλο Χριστό, την Κεφαλή και το Σώμα Του. Η φωνή σου ως φωνή υδάτων πολλών ακούγεται σήμερα.

Από τον τάφο σου ένας μυστικός ποταμός αναβλύζει, του οποίου τα ορμήματα ευφραίνουν την Πόλι του Θεου, την Αγία ανά την οικουμένην Ορθόδοξον Καθολική Εκκλησία.

Ευλογημένη η άσκησίς σου.

Ευλογημένη η ομολογία σου.

Ευλογημένος ο μαρτυρικός σου θάνατος.

Ευλογημένη η επί 700 χρόνια σπορά σου στην Αγιορείτικη γη.

Ευλογημένη και η φανέρωσίς Σου στους δύσκολους για τον κόσμο και την Εκκλησία καιρούς μας.

Το Άγιον Όρος στο πρόσωπο σου και στα πρόσωπα των άλλων αγίων Αγιορειτών οσιομαρτύρων των ελεγξάντων τους λατινόφρονες δεν συνεβιβάσθη ούτε συμβιβάζεται.

Η αγχόνη σου επιβάλλει και σε μας να ανα­νεώσουμε σήμερα την ομολογία την ιδική σου και των λοιπών οσιομαρτύρων, όντες διάδοχοί σας και συνεχισταί της Παραδόσεως σας.

Ομολογούμε λοιπόν, όπως έγραψαν οι Αγιορείται προς τον λατινόφρονα Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' τον Παλαιολόγο, λήγοντος του 13ου αιώνος, ότι «Πάσα η του Χριστού και Θεού ημών Ποίμνη εν σώμα εστίν, υπό μιάς κεφαλής διοικούμενον, ος εστι Χριστός Ιησούς».

Ομολογούμε επίσης ότι οι Λατίνου μη αφήσαντες «απαράτρεπτα» και «αμώμητα» τα κυριώτερα της Πίστεως, «αποκόπτονται του πανταχόθεν ίσου τε καλού ωραιομόρφου σώματος του Χριστού».

Η Μία, λοιπόν, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, είναι η καθ’ημάς Ορθοδοξία, διότι μόνη αύτη διατηρεί αναλλοίωτη την πίστι των Αποστόλων…».

Αδελφοί,

Πάνω απ’όλα, και από αυτή τη ζωή μας, προέχει η ορθόδοξη πίστη, όπως μας την παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Αγίας μας Εκκλησίας. Πρώτα η πίστη και ύστερα η ζωή. Ύστερα όλα τα άλλα, που μας είναι βασικά, απαραίτητα, στη ζωή μας. Ό Χριστός υπογράμμισε ιδιαίτερα τούτο. Είπε : «Πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης»[7]; Θα έλθει ο Κύριος και πάλι. Θα έλθει είτε με τον θάνατο για τον καθένα μας είτε κατά τη συντέλεια του κόσμου είτε με θλίψεις και συμφορές. Θα βρει στον καθένα μας τότε την πίστη την ορθόδοξη; Τηζωντανή πίστη; Την ακλόνητη και σταθερή πίστη; Γιατί, ας μη ξεχνούμε ότι, όπως είπε ο Κύριος, «εγερθήσονται ψευδόχριστοι και   ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς»[8]

Ελληνες ορθόδοξοι χριστιανοί,

Μείνετε σταθεροί, βράχοι ακλόνητοι στην Ορθόδοξη πίστη. Την Ορθόδοξη πίστη και τα μάτια σας! Την Ορθόδοξη πίστη και την σωτηρία της ψυχής σας»!

--------------------------------------------------------------------------------

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2003,                  

σ. 248.

[2] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ, Παπισμός και πρόμαχοι Ορθοδοξίας, σσ. 281-288.

[3] Β' Κορ. 6, 15.

[4] Λόγος που εκφωνήθηκε το 1982 στον πάνσεπτο Ναό του Πρωτάτου του Αγίου Όρους, την Κυ­ριακή της Ορθοδοξίας, από τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Γεώργιο, κατ’ εντολήν της Ιεράς Κοινότητος, με την ευκαιρία της ανακομιδής του ιερού Λειψάνου του νε­οφανούς Ιερομάρτυρος Κοσμά, Πρώτου του Αγίου Όρους, που απαγχονίσθηκε από τους λατινόφρονας.

[5] Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003, σ. 245. «Αφού ο Μιχαήλ ανεχώρησε από εκεί (τη μονή Ζωγράφου), έφθασε στην κελλιώτικη Λαύρα των Καρεών, στην οποία είναι εγκατεστημένη και η έδρα του Πρώτου του Αγίου Όρους. Ο δε πρώτος και οι συνασκηταί του εναντιώθηκαν στονβασιλέα με γενναιότητα, ελέγ­χοντάς τον, όπως και οι προηγούμενοι Πατέρες. Ο βασιλεύς τότε ωργίσθηκε και διέταξε να τους σφάξουν όλους με τα ξίφη και έτσι ετελειώθησαν οι άγιοι Ομολογηταί. Στην συνέχεια ο Μιχαήλ κατέκαυσε την εκκλησία τους και λεηλάτησε τα κελλιά των μοναχών». (Μ. ΓΕΔΕΩΝ, Ο Άθως, σσ. 142-143). «Εις τον ναόν του Πρωτάτου σώζονται δύο κενοτάφια, και έτερον εις την μονήν του Ζωγράφου αποδιδόμενα εις τους τότε υπέρ της Ορθοδοξίας σφαγιασθέντας» (Κ. ΒΛΑΧΟΣ, Η χερσόνησος του Αγίου Όρους Άθω, σ. 54). Μερικοί ισχυρίζονταν ότι η ιστορία αυτή δεν ήταν αληθινή. Όμως οι Αγιορείται Πατέρες, που επί επτακόσια έτη άναβαν ακοίμητο κανδήλι στον τάφο - και όχι κενοτάφιο - του αγίου Κοσμά είχαν απόλυτο δίκαιο. Το έτος 1982 βρέθηκε με την πρωτοβουλία της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους «το σεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο» (ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ορθοδοξία και Ουμανισμός - Ορθοδοξία και Παπισμός, σ. 52) του Ιερομάρτυρος Κοσμά (+1282), ο οποίος ήταν ο Πρώτος του Αγίου Όρους κατά την επιδρομή των Λατινοφρόνων (Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Ο άγιος Ιερομάρτυς Κοσμάς, σ. 14).

[6] Ιω. 1,  47.

[7] Λκ. 18, 8.

[8] Μτθ. 24, 24.

Πρωτοπρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος,

εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς

Διαβάστηκε 334 φορές

Κατηγορία π. Άγγελος Αγγελακόπουλος

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟ

Το εκκλησιαστικό πρόβλημα στη Ναύπακτο λύθηκε ή μεγιστοποιήθηκε;

• Γράφτηκε από  zoiforos                
  
                                                            

                                                                              

Απίστευτος σκανδαλισμός με έκτροπα στη Ναύπακτο

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Σκηνές που προκαλούν βαθύτατη θλίψη εκτυλίχθηκαν στην Ναύπακτο κατά την ομιλία του Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ιερόθεου. Ομάδα πιστών προσκειμένων στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου αποδοκίμασε έντονα τον Σεβασμιότατο και κατά την έλευση και κατά την αναχώρησή του αλλά και κατά τη διάρκεια της ομιλίας του.

Για τα συμβάντα η Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου εξέδωσε την ακόλουθη Ανακοίνωση:

“Στις 30 Ιανουαρίου ε.έ. εορτάσθηκε στην Ναύπακτο η εορτή των Τριών Ιεραρχών, κατά την οποία το πρωΐ εκκλησιάσθηκαν οι καθηγητές και οι μαθητές και εκφωνήθηκαν σχετικοί πανηγυρικοί λόγοι από εκπαιδευτικούς. Το δε απόγευμα πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη εκδήλωση της Ιεράς Μητροπόλεως για τους Εκπαιδευτικούς της Επαρχίας μας με ομιλητή τον Σεβ. Μητροπολίτη κ. Ιερόθεο και θέμα: «Ο αιώνας των Τριών Ιεραρχών ως ο Χρυσούς αιώνας της Εκκλησίας». Ο Μητροπολίτης ανέπτυξε το θέμα με πληρότητα, στην συνέχεια ακολούθησε συζήτηση και προσφέρθηκε κέρασμα.

Δυστυχώς, την μεγάλη αυτή ημέρα της Εκκλησίας και της Παιδείας, επέλεξε να βεβηλώση μια μικρή ομάδα οπαδών της πρώην Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως, η οποία συγκεντρώθηκε έξω από την αίθουσα και αποδοκίμαζε όσους εισέρχονταν, και με τηλεβόα, σφυρίχτρες και συνθήματα προσπαθούσε να καλύψη την ομιλία του Μητροπολίτου και να παρεμποδίση την όλη εκδήλωση.

Για το γεγονός αυτό θέλουμε να επισημάνουμε μερικές αλήθειες που διέγνωσαν όλοι οι παριστάμενοι Εκπαιδευτικοί της Ναυπάκτου στην κατάμεστη αίθουσα της Μητροπόλεως.

1. Οι οπαδοί των αμόναχων μοναχών μετατρέπονται δυστυχώς σε χούλιγκανς και σε ταλιμπάν μεταβάλλοντας την Εκκλησία σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Δυστυχώς υπενθυμίζουν σκηνές που έρχονται από τον Μεσαίωνα.

2. Οι αναρχικές αυτές ενέργειες, ενέργειες βίας, φασισμού και ρατσισμού, δείχνουν ποιό ήταν το έργο που επιτελούσε τόσα χρόνια η πρ. Ιερά Μονή, αποκαλύφθηκε η εσωτερική κατάσταση και των μοναχών και των οπαδών τους. Οι αγριότατες ενέργειές τους φανερώνουν ότι βρίσκονται έξω από την Εκκλησία, έχοντας δημιουργήσει ένα ιδιότυπο θρησκευτικό γκέτο.

3. Με αυτές τις μεσαιωνικές ενέργειές τους προσέβαλαν τους προσκεκλημένους της Ιεράς Μητροπόλεως Εκπαιδευτικούς που ήλθαν να ακούσουν τον Μητροπολίτη, προσβάλλουν όλους τους φιλήσυχους κατοίκους της Ναυπάκτου, ταράσσουν την όμορφη πόλη μας και δυσφημούν την επαρχία μας σε όλον τον κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να απομονωθούν όσοι προκαλούν τέτοιες βιαιότητες.

4. Η Ιερά Μητρόπολη καλεί τους οπαδούς και τους καθοδηγητές τους να ανανήψουν, να αισθανθούν την ζημιά που προκαλούν στην Εκκλησία, την πόλη και τους πολίτες και να μετανοήσουν για να τους συγχωρήση ο Θεός. Ελπίζει ότι κάποτε θα καταλάβουν ότι η πρώην Ιερά Μονή έφθασε στο σημείο αυτό από δικά της σφάλματα, από την δική της νοοτροπία, την αδιάλλακτη στάση που τήρησαν όλα αυτά τα χρόνια, πράγμα που φανερώνουν τα ποινικά αδικήματα και οι εκκλησιαστικές εκτροπές.

5. Τέλος, δε, πρέπει να επαινεθή η προσέλευση πολλών εκπαιδευτικών που γέμισαν την αίθουσα, αγνοώντας τον εκφοβισμό που ήθελαν να εμπνεύσουν όσοι ήταν συγκεντρωμένοι έξω από την αίθουσα.

Υπάρχει Θεός και βλέπει την αδικία.”

Παράλληλα με τα θλιβερά - με την όλη σημασία του όρου - γεγονότα που προκαλούν μεγάλο σκανδαλισμό στους ανά την Οικουμένη πιστούς, η ανάγνωση των κειμένων της ιστοσελίδας (http://ignatiosstavropoulos.blogspot.gr/2013/01/242-1.html)

του Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιου Σταυρόπουλου - εκ των μελών της Αδελφότητας της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου -δείχνει ότι η Αδελφότητα και οι οπαδοί της δεν προτίθενται να καταθέσουν τα όπλα.

Μήπως υπάρχει τρόπος να λυθεί το πρόβλημα πριν εξελιχθεί σε πραγματική γάγγραινα;

Το βέβαιο είναι ότι το Προεδρικό Διάταγμα της διάλυσης της Μονής έχει υπογραφτεί και δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί τον Σεβ. Ναυπάκτου να απεμπολεί τα δικαιώματα που του παρέχει.

Από την άλλη ο τρόπος που σχολίασαν οι προσκείμενοι στην Αδελφότητα την αίτηση του π. Γεώργιου Δορμπαράκη να μετατεθεί στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος - δεν σχολιάζουμε εδώ τον τρόπο και τους λόγους που οδήγησαν τον π. Γεώργιο στην απόφαση να υποβάλει αίτηση μετάθεσης - και η προσφυγή στη Δικαιοσύνη εκ μέρους της Αδελφότητας για να αναιρέσει το Προεδρικό Διάταγμα, δεν δείχνουν καμία διάθεση συνδιαλλαγής.

Μήπως υπάρχει τρόπος να λυθούν όλα τα προβλήματα με μια συνάντηση του Σεβ. Ναυπάκτου με την Αδελφότητα;

Αλλά στη συνάντηση αυτή ούτε νομικές απειλές θα βοηθήσουν, ούτε αποδοκιμασίες με ντουντούκες.

Ας σκεφτούμε ποιες ώρες περνά η πατρίδα μας.

Το λιγότερο που αναμένει από την Εκκλησία ο κόσμος είναι να μη τον σκανδαλίζει με θέματα και σκηνές όπως αυτά που παρουσιάζει το βίντεο.

Σεβασμιότατε Ναυπάκτου!

Ανησυχώ προπαντός για την ερμηνεία που δίνει περί “Αδελφότητος” ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Σταυρόπουλος στο ιστολόγιό του.

Ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, αλλά βρισκόμαστε μπροστά σε φαινόμενο νέας Εσφιγμένου.

Σας παρακαλώ, θερμά και υιικά, και με την αγάπη και το σεβασμό που γνωρίζετε ότι τρέφω προς το πρόσωπό σας, ως επίσκοπος να αναλάβετε συγκεκριμένη πρωτοβουλία και να μην επαναπαυθείτε με την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος.

Έχει δύο άκρες η ράβδος του Προεδρικού Διατάγματος...

Η Αδελφότητα της Μεταμορφώσεως πρέπει να αντιληφθεί ότι η διαφωνία με τον Σεβασμιότατο δεν πρέπει να παίρνει αυτή την τροπή, που βλέπουμε στο βίντεο.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που τους παρακαλούμε θερμά να το λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη.

Αφού ο Σεβασμιότατος λέγει ότι από το 1997 δεν έγινε οικονομικός έλεγχος της Μονής δεν κατανοούμε γιατί η Αδελφότητα δεν σπεύδει να συμφωνήσει με νέο εξονυχιστικό έλεγχο και αντί αυτού υποβάλλει μήνυση κατά του Σεβασμιότατου.

Ας επιδιωχθεί μια κατά Θεόν λύση που και την οικονομική διαφάνεια της Μονής θα εξασφαλίσει και την ενότητα της Αδελφότητας.

Ούτε μια Αδελφότητα είναι ορθό να διαλυθεί, ούτε οικονομική αδιαφάνεια να υπάρχει, ούτε ένας διαπρεπής και ακατηγόρητος επίσκοπος της Εκκλησίας να αποδοκιμάζεται με αυτόν τρόπο, ούτε ο λαός του Θεού να σκανδαλίζεται με ατέλειωτους δικαστικούς αγώνες και οχλαγωγικές διαδηλώσεις αποδοκιμασίας.

Πηγή: http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9252.html

Διαβάστηκε 140 φορές

Κατηγορία Επίκαιρα

ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ & ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Διαφωτισμός και Αριστερά

• Γράφτηκε από τον  Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθεου                                                                

Κατά καιρούς έχω αναφερθή γραπτώς και προφορικώς στον Διαφωτισμό, που είναι ένα φιλοσοφικο-κοινωνικό σύστημα που παρατηρήθηκε στο τέλος του 17ου και αρχές του 18ου αιώνος στον Δυτικοευρωπαϊκό «χώρο» και δημιούργησε πολλές θρησκευτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις.

Μελετώντας, λοιπόν, αυτό το κίνημα πολλές φορές διερωτήθηκα ποιά είναι η σχέση του με την Αριστερά.
Στο άρθρο αυτό θα τονισθούν μερικές σύντομες απόψεις, γιατί το θέμα αυτό είναι μεγάλο και χρήζει σοβαρής επιστημονικής ανάπτυξης. Τα όσα εκτεθούν, φυσικά, δεν εξαντλούν το θέμα, αλλά είναι μερικές αφορμές για περαιτέρω συζήτηση.

 

Ο δυτικοευρωπαϊκός Διαφωτισμός

Ο δυτικοευρωπαϊκός Διαφωτισμός είναι ένα κίνημα το οποίο παρατηρήθηκε στην Ευρώπη και έχει σχέση με την άν02οδο της αστικής τάξης και τον περιορισμό των προνομίων της αριστοκρατικής τάξης. Ακόμη, ο Διαφωτισμός στράφηκε και εναντίον της δυτικής μεταφυσικής, με τις απολυτότητές της, και εναντίον της θρησκευτικής δεισιδαιμονίας, καθώς επίσης και εναντίον της φεουδαρχίας που μάστιζε τον δυτικοευρωπαϊκό χώρο.
 

Φυσικά, όταν κάνουμε λόγο για τον Διαφωτισμό πρέπει οπωσδήποτε να διακρίνουμε διάφορα ρεύματα και διάφορες τάσεις, όπως τον αγγλικό εμπειρισμό, τον γαλλικό εγκυκλοπαιδισμό, τον γερμανικό ιδεαλισμό, τον ιταλικό αντικληρικαλισμό και τον ελληνικό μετριοπαθή Διαφωτισμό.

 

Οι διαφωτιστές έκαναν λόγο για την ελευθερία του ανθρώπου, για τις φυσικές δυνατότητές του, για το φυσικό δίκαιο και την φυσική θρησκεία, για την ανάπτυξη της παιδείας. Ομίλησαν για ελευθερία, ισότητα, παιδεία κλπ. Πρόκειται για μεγάλες αρχές, οι οποίες οπωσδήποτε είχαν καταστρατηγηθή στην Δύση, τόσο από τον Χριστιανισμό της με την σχολαστική-μεταφυσική του νοοτροπία, όσο και από την φεουδαλιστική, καπιταλιστική-μοναρχική αντίληψη.

 

Ο Διαφωτισμός, επομένως, είναι αντίδραση στην δυτική μεταφυσική, και την φεουδαλιστική νοοτροπία του δυτικού κόσμου. Και, βεβαίως, η ελληνορθόδοξη Παράδοση, όπως εκφράσθηκε και βιώθηκε από την Ρωμηοσύνη, δεν έχει καμμιά σχέση με την νοοτροπία αυτή που αναπτύχθηκε στην Δύση, ούτε με την μεταφυσική και τον καπιταλισμό, αλλά έχει καθαρώς θεραπευτικό και κοινωνικό χαρακτήρα. Έτσι, ο Διαφωτισμός είναι εισαγόμενος-μεταπρατικός στον δικό μας χώρο και εκείνοι που προσπάθησαν να τον εισάγουν στην χώρα μας είναι μεταπράτες.

 

Δυό χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Διαφωτισμού

Ο δυτικοευρωπαϊκός Διαφωτισμός έχει πολλά γνωρίσματα, αλλά εδώ θα περιορισθώ σε δύο από αυτά που τα θεωρώ σημαντικά και ξεκαθαρίζουν κάπως το τοπίο, όταν μελετάται το θέμα της σχέσης του με την αριστερά ιδεολογία.
 

Το ένα γνώρισμα είναι ότι στην πλειοψηφία τους οι διαφωτιστές δεν ήταν άθεοι, αλλά δεϊστές και αγνωστικιστές.

 

Είναι γνωστόν σε όσους ασχολούνται με τα ρεύματα αυτά ότι παρατηρούνται τρεις τάσεις στον δυτικό χώρο σε σχέση με τον Θεό.

 

Η μία είναι ο αθεϊσμός. Οι άθεοι αρνούνται τον Θεό και πολλοί από αυτούς πολεμούν την άποψη για τον Θεό, διακρίνονται, δηλαδή από μια πολεμική εναντίον του και πιστεύουν ότι ο κόσμος αυτοερμηνεύεται, δηλαδή μέσα στον κόσμο υπάρχουν οι δυνάμεις που τον ερμηνεύουν, και δεν είναι ανάγκη να υπάρχη ένας Θεός για να τον δημιουργήση και να τον κυβερνά. Όμως, το να πολεμά κανείς τον Θεό, το να δημιουργή λέσχες για την πολεμική αυτή, είναι μια ιδιότυπη Θρησκεία, αφού όταν κανείς δεν πιστεύη σε κάτι, τότε δεν ασχολείται μαζί του.

 

Η άλλη τάση είναι ο δεϊσμός- θεϊσμός. Οι δεϊστές-θεϊστές δεν αρνούνται την ύπαρξη του Θεού, αλλά αρνούνται τον Θεό που επαγγέλλεται ο Χριστιανισμός και πιστεύουν σε μια αόρατη δύναμη που διευθύνει τον κόσμο.

 

Μεταξύ του αθεϊσμού και του δεϊσμού υπάρχει και μια τρίτη τάση που χαρακτηρίζεται ως αγνωστικισμός. Οι αγνωστικιστές δεν αρνούνται τον Θεό, ούτε πιστεύουν σε μια αόρατη δύναμη, αλλά απλώς λένε ότι δεν τους ενδιαφέρει ο Θεός, δεν ασχολούνται μαζί του, αφού το μυαλό του ανθρώπου είναι πεπερασμένο.

 

Μελετώντας κανείς τους εκπροσώπους του δυτικοευρωπαϊκού Διαφωτισμού διαπιστώνει ότι πολλοί από αυτούς δεν ήταν άθεοι, αλλά δεϊστές και αγνωστικιστές. Δηλαδή, άλλοι πίστευαν σε μια ανώτερη δύναμη που διευθύνει τον κόσμο, άλλοι έκαναν λόγο για μια «φυσική θρησκεία» και την αντιπαρέθεταν στην «πολιτική θρησκεία» και άλλοι δεν ασχολούνταν με το θέμα και ήταν σαφώς αδιάφοροι, αγνωστικιστές. Οι περισσότεροι διαφωτιστές δεν είχαν πρόβλημα με την ύπαρξη του Θεού –έστω και αφηρημένη, απρόσωπη– αλλά με τον Χριστό που ενσαρκώθηκε και γι’ αυτό δεν πίστευαν στην Θεότητα και την μοναδικότητα του Χριστού. Έτσι, στην πραγματικότητα δεν ήταν άθεοι, αλλά αντίχριστοι, δηλαδή δεν δέχονταν τον Χριστό, όπως τον ερμήνευε ο δυτικός Χριστιανισμός, ίσως σε αντίθεση με τον Χριστό που παρουσίαζαν οι Χριστιανοί της εποχής τους. Πολλά στοιχεία για το θέμα αυτό αναφέρει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στο βιβλίο του με τίτλο «Η ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος», όπως επίσης μπορεί κανείς να δη μια ανάλυση στο βιβλίο του Ιωάννη Παλαιτσάκη με τίτλο: «Διαφωτισμός».

 

Το δεύτερο γνώρισμα του δυτικοευρωπαϊκού Διαφωτισμού είναι ο φιλελευθερισμός του. Είναι γνωστόν ότι ο φιλελευθερισμός είναι μια νοοτροπία που εκφράζεται με πολλούς τρόπους στην πολιτική, την ιδεολογία, την πρακτική ζωή, ως σεβασμός της ελευθερίας του άλλου. Αλλά ο φιλελευθερισμός εκφράζεται και στην οικονομία. Είναι ο λεγόμενος «οικονομικός φιλελευθερισμός» που αναφέρεται στην ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα, χωρίς περιορισμούς. Ο φιλελευθερισμός εκφράσθηκε σε αστούς και διαφωτιστές, πολλές φορές και σε προτεσταντικούς κύκλους, οι οποίοι ανέπτυξαν τον καπιταλισμό, όπως αναλύει πολύ καλά ο Max Weber, ένας από τους πατέρες της Κοινωνιολογίας, στο κλασσικό βιβλίο του: «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού». Ο οικονομικός φιλελευθερισμός οδήγησε στον άκρατο καπιταλισμό. Στην συνέχεια για να διορθωθούν πολλές κοινωνικές ανωμαλίες που δημιουργήθηκαν, με τις ιδέες του φιλελευθερισμού, αναπτύχθηκε ο νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος προσπάθησε να εφαρμόση μια κοινωνική πολιτική που θα αντισταθμίζη τα προβλήματα τα οποία δημιουργεί ο αστισμός και ο οικονομικός ανταγωνισμός, και με αυτόν τον τρόπο να υποστηριχθούν οι οικονομικά αδύνατες τάξεις.

 

Πολλοί διαφωτιστές του 18ου αιώνος υπεστήριζαν τον φιλελευθερισμό και στην πραγματικότητα συνετέλεσαν στην ανάπτυξη του καπιταλιστικού πνεύματος, με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Ο νεοφιλελευθερισμός αναπτύχθηκε μέσα στα σπλάχνα των φιλελευθέρων - αστών - καπιταλιστών για να διορθωθούν μερικές εγγενείς ανωμαλίες του συστήματος του οικονομικού φιλελευθερισμού.

 

Ο Μαρξιστικός Διαφωτισμός

Ο Μαρξ προσέλαβε μερικές από αυτές τις απόψεις του Δυτικοευρωπαϊκού Διαφωτισμού για την ελευθερία, την ισότητα κλπ. και τις προσήρμοσε σε μια πολιτική δράση, σε μια επανάσταση της εργατικής τάξης, προκειμένου να περάση ο κόσμος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, να καταργηθούν οι τάξεις και έτσι να δημιουργηθή η αταξική κοινωνία.
 

Βεβαίως, παρά τις προσπάθειές του, ο μαρξιστικός διαφωτισμός στην πρακτική του εφαρμογή απέτυχε, γιατί αρνήθηκε την ελευθερία του ατόμου και την ισότητα, οδηγήθηκε σταδιακά στην δημιουργία μιας νέας τάξης πραγμάτων και φυσικά σε έναν άλλο ιδιότυπο καπιταλισμό του Κράτους και των ολίγων. Ήδη ο νεομαρξισμός έκανε κριτική στον Διαφωτισμό.

 

Διαπιστώσεις

Ύστερα από όλα αυτά επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα για το ποιά είναι η σχέση του δυτικοευρωπαϊκού Διαφωτισμού με την αριστερά, κυρίως στην Ελλάδα, σε σχέση με τα δύο γνωρίσματα που παρουσίασα πιο πάνω. Το λέγω αυτό γιατί ο δυτικοευρωπαϊκός Διαφωτισμός πέρασε στην Ελλάδα και υποστηρίχθηκε, ακόμη και τώρα υποστηρίζεται και από μερικούς αριστερούς, αν και στην βάση του είναι καπιταλιστικός.
 

Θεωρώ ότι ο δυτικοευρωπαϊκός Διαφωτισμός με τον δεϊσμό και τον αγνωστικισμό του, αλλά και τον φιλελευθερισμό του, δεν έχει σχέση με την αριστερά, αφού οι αριστεροί παρουσιάζονται ως άθεοι και ως σοσιαλιστές, αρνούμενοι έτσι τον δεϊσμό και τον φιλελευθερισμό του Διαφωτισμού. Αλλά και αυτός ο μαρξιστικός Διαφωτισμός δεν είναι η αληθινή έκφραση του δυτικοευρωπαϊκού Διαφωτισμού.

 

Οι Έλληνες αριστεροί πιθανόν να νομίζουν ότι οι Διαφωτιστές ήταν άθεοι επειδή εστράφησαν εναντίον του δυτικού Χριστιανισμού, που συνδέεται με την μεταφυσική και τον φεουδαλισμό-καπιταλισμό, και έχοντες αυτά υπ' όψη τους καταφέρονται και εναντίον της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όμως, ούτε οι Διαφωτιστές ήταν άθεοι, όπως είδαμε πιο πάνω, ούτε η Ορθόδοξη Εκκλησία διαπνέεται από την μεταφυσική και τον φεουδαλισμό-καπιταλισμό, αφού καλλιέργησε σε όλους τους αιώνες τον αληθινό κοινωνισμό, την πραγματική κοινωνικότητα.

 

Τα θέματα αυτά πρέπει να συζητηθούν σοβαρά, γιατί έτσι ξεκαθαρίζεται το τοπίο και εξαφανίζονται οι προκαταλήψεις. Το λάθος μερικών αριστερών είναι ότι δεν είδαν αυτό το θέμα στο βάθος του, δεν αξιοποίησαν την δική τους εγγενή παράδοση, δεν διέκριναν την διαφορά της ελληνορθόδοξης παραδόσεως από την δυτική παράδοση και έτσι διέπραξαν λάθη, κυρίως ζουν ένα ανεόρταστο κοινωνικό βίο. Αλλά, όπως έγραφε παλαιότερα ο Ζουράρις, αυτό είναι το βασικό λάθος του Κομμουνισμού στην Ελλάδα, αφού ο ελληνικός λαός εορτάζει.Πάντως, βλέπω τις αρχές του δυτικοευρωπαϊκού Διαφωτισμού να εκφράζονται περισσότερο από την λεγόμενη δεξιά νοοτροπία, παρά από την αριστερά και απορώ για το ότι οι αριστεροί παρουσιάζονται ως φορείς και εκφραστές του Διαφωτισμού.

 

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Περιοδικό», Μάϊος 2007

Από το έντυπο της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου «Εκκλησιαστική Παρέμβαση»,

τεύχος 137, Νοέμβριος 2007

Πηγή: http://www.parembasis.gr/2007/07_11_01.htm

Διαβάστηκε 495 φορές

Κατηγορία Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος