Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναυπάκτου: Ο αέναος πόλεμος εναντίον της τώρα δικαιώνεται!

Επιτέλους!
Μετά από χρόνια διωγμών ο σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου έφτασε κοντά στο μεγάλο ποθούμενο: Να πατήσει πόδι στο μοναστήρι της Μεταμόρφωσης, να πάρει τον έλεγχο και τη διαχείρισή του, να αρχίσει να εξορίζει τους μοναχούς της κατά το δοκούν. Να οικειοποιηθεί εν τέλει ένα ξένο δημιούργημα, ίσως γιατί ο ίδιος ποτέ δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει κάτι στην επαρχία του. Να γράψει όμως ταυτόχρονα και το όνομά του με μαύρα-κατάμαυρα και κεφαλαία γράμματα στην εκκλησιαστική και όχι μόνο ιστορία της Ναυπάκτου, αφού οι Ναυπάκτιοι σίγουρα θα τον θυμούνται γι΄αυτά που έχει κάνει, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη νοσταλγία.

Στην τελευταία του εγκύκλιο (30 Οκτωβρίου 2012) ενημερώνει ότι επεκτείνεται το επιτίμιο της “ακοινωνησίας” σε όλους τους μοναχούς της Μονής και επιπλέον ότι διορίζει τριμελή επιτροπή της αρεσκείας του προκειμένου να διοικεί τη Μονή. Ακόμα απειλεί με “εκκλησιαστικές συνέπειες” όσους λαϊκούς έρχονται σε εκκλησιαστική κοινωνία με τους μοναχούς και κληρικούς της Μονής και αξιώνει την αποπομπή δύο αδελφών της Μονής (εξηγήσεις δεν χρειάζονται, απλά το επιθυμεί). Η καταστροφική του μανία ήταν κάτι που πολλοί από καιρό υποψιάζονταν και επισήμαιναν, αλλά πολλοί δεν ήθελαν να πιστέψουν, μη αποδεχόμενοι την πιθανότητα ένας ιερωμένος (και μάλιστα επίσκοπος) να κινείται από εμπάθεια και εγωισμό. Πολλοί μάλιστα θεωρούσαν ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας την πιθανότητα να προσπαθεί ο επίσκοπος να βάλει στο χέρι το μοναστήρι, θεωρώντας πως ίσως πάσχουν από κάποιο σύνδρομο καταδίωξης όσοι τα υποστηρίζουν αυτά.
Πλέον είναι πασιφανές ότι ο σεβασμιώτατος δεν επιθυμεί την διόρθωση τυχόν κακώς κειμένων στο μοναστήρι, αλλά την καταστροφή του και την εξόντωση των ανθρώπων της. Ωστόσο για τους Ναυπάκτιους που γνωρίζουν την εξέλιξη των πραγμάτων οι προθέσεις αυτές ήταν εμφανείς ήδη από καιρό. Άλλωστε υπάρχουν παραδείγματα από το παρελθόν που αποδεικνύουν ότι η τακτική της εξόντωσης είναι παλαιά για το δεσπότη της Ναυπάκτου:

• Τον Αύγουστο του 2011 στην τελευταία συνεδρίαση της Ι.Συνόδου προ της αντικατάστασής της, ο σεβασμιώτατος ζήτησε ο ίδιος για πρώτη φορά να μπεί ακοινωνησία σε όλους τους πατέρες της Μονής και διαλυθεί το μοναστήρι (διάλυση νομικού προσώπου- ΝΠΔΔ) με ταυτόχρονη συγχώνευση με την Ι.Μονή Αμπελακιώτισσας (την οποία διοικεί ο ίδιος). Η πρότασή του “υιοθετήθηκε”? μετά από μια θυελλώδη συνεδρίαση και όπως εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε στο αίτημα που εστάλη στο υπ.Παιδείας, επιπλέον ζητείτο η εξορία όλων των μοναχών (πλην ενός) σε διαφορετικά μοναστήρια ανά την Ελλάδα και μάλιστα της επιλογής του σεβασμιωτάτου. Η απροκάλυπτη αυτή άσκηση βίας εναντίον της Μονής και των ανθρώπων της “κόλλησε” στο Υπ. Παιδείας δημιουργώντας ένα παράδοξο: Η εκκλησιαστική εξουσία αντιγράφοντας τη βαυαροκρατία να διαλύει ένα μοναστήρι για διοικητικά ζητήματα και η Πολιτεία να αντιστέκεται! Έτσι η εντυπωσιακή και φιλόδοξη αυτή προσπάθεια μέσω της διάλυσης να βάλει στο χέρι το μοναστήρι, έπεσε στο κενό.
• Ο σεβασμιώτατος κατηγόρησε στο παρελθόν τους υπευθύνους της Μονής για υπεξαίρεση (ΦΠΑ εξ’όσων γνωρίζω) που αφορούσε διαχειριστικό ζήτημα σε αναπτυξιακό έργο της Μονής. Το συγκεκριμένο αδίκημα εφόσον επιβεβαιωνόταν είναι κακούργημα και τιμωρείται με φυλάκιση. Φυσικά θα ήταν προς τιμήν του επισκόπου αν ζητούσε τη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης, στα πλαίσια της διαφάνειας και της διάλυσης τυχόν υποψιών και φημών. Αν όμως ήταν πραγματικά αγαθό το κίνητρό του τότε εφόσον δεν αποδεικνυόταν το αδίκημα, αυτός θα έπρεπε να χαρεί τόσο ως φιλόστοργος πνευματικός πατέρας, όσο και ως προϊσταμένη διοικητική αρχή. Ωστόσο η πορεία των πραγμάτων έδειξε ότι ο πραγματικός ανομολόγητος στόχος του μητροπολίτη Ναυπάκτου ήταν να κλείσει στη φυλακή τον τότε ηγούμενο και το ηγουμενοσυμβούλιο. Η υπόθεση κρίθηκε υπέρ της Μονής, κάτω από τον αυστηρό έλεγχο ενώπιον της ποινικής δικαιοσύνης. (Απόφαση Αρ. 19/ 2003 Συμβ. Εφετ. Πατρών) αλλά ο μητροπολίτης αντί να χαρεί, έσπευσε να κατηγορήσει τους δικαστές για κακοδικία μη αποδεχόμενος το δικαστικό αποτέλεσμα, ακόμη και σήμερα. Μεταξύ μας όμως πώς να το δεχτεί όταν ο ίδιος ήταν ο κατήγορος και απομένως το αποτέλεσμα είναι ένα ακόμη χαστούκι στην αναξιόπιστη επιχειρηματολογία του εναντίον της Μονής;
• Κατά τη διάρκεια των προηγουμένων 2 ετών ο σεβασμιώτατος πίεζε ασφυκτικά τον ιερομόναχο π.Ειρηναίο να αναλάβει χρέη ηγουμένου. Πράγματι ο π.Ειρηναίος είχε εκλεγεί από την αδελφότητα της Μονής ως ηγούμενος, λίγο καιρό αργότερα ( 27-7-2010) ωστόσο παραιτήθηκε αρμοδίως και εγγράφως. Για τους νόμους του κράτους ο π.Ειρηναίος από το 2010 ήδη δεν είναι ηγούμενος και αν επιχειρούσε να υπογράψει ή να παραλάβει έγγραφα ως ηγούμενος τότε θα διέπρατε κακούργημα ενώπιον της πολιτείας (αντιποίηση αρχής) η οποία επίσης τιμωρείται με φυλάκιση. Εν γνώσει όμως όλων αυτών ο σεβασμιώτατος Ναυπάκτου μέχρι πρότινος εκβίαζε να παρανομήσει, κατηγορώντας μάλιστα για ανυπακοή (κατά την προσφιλή του τακτική), αναγκάζοντας τον π. Ειρηναίο να δηλώνει και να παρακαλεί δημοσίως για τα περί της παραίτησής του. Τη φυλακή τη γλύτωσε, την οργή του μητροπολίτη όμως μάλλον όχι…
• Έμεινε για το τέλος το τραγικότερο όλων, που δυστυχώς δείχνει το βορβορώδες της ψυχής των εμπνευστών του. Ο θεολογικότατος επίσκοπος Ναυπάκτου στο παρελθόν βρέθηκε στη θλιβερή θέση να κατηγορεί και να διασύρει παγκοσμίως κληρικό της επαρχίας του ως αιρετικό! Ο κληρικός αυτός είναι ο αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Λογοθέτης, κτίτορας και ηγούμενος τότε της Ιερά Μονής. Για όσους γνωρίζουν τα εκκλησιαστικά πράγματα αυτή είναι χειρότερη κατηγορία που μπορεί να επισυνάψει κάποιος σε χριστιανό. Για την περίπτωση ειδικά ενός κληρικού σημαίνει κάτι απλό: “Ξύρισμα” και αποσχηματισμός, δηλαδή εξόντωση δια παντός. Ο δύσμοιρος ο σεβασμιώτατος φαίνεται υπολόγιζε από τότε, ότι μετά την εξολόθρευση του κτίτορα της Μονής το μοναστήρι θα έπεφτε σαν ώριμο φρούτο στα χέρια του. Έγραψε ολόκληρο σύγγραμα (Συνοπτική ενημέρωση για την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως) στο οποίο αφιέρωσε 20 από τις 63 σελίδες του αναλύοντας τους λόγους της “αίρεσης” μέσα από ένα προφορικό κήρυγμα του αρχιμανδρίτη. Τόλμησε να τον περάσει από συνοδικό δικαστήριο, προφανώς έχοντας τη βεβαιότητα της καταδίκης του. Ο δυστυχής ωστόσο γεύτηκε την πικρή απογοήτευση και το εκκλησιαστικό ρεζιλίκι της παμψηφεί αθώωσης του ηγουμένου (έστω και με χρυσωμένο το χάπι), αφήνοντας ο ίδιος ένα ανεξίτηλο μελανό σημάδι στη συγγραφική και κυρίως την αρχιερατική του υπόληψη δια παντός.

Δίκη χωρίς μάρτυρες υπεράσπισης (καταδίκη Σπυρίδωνα Λογοθέτη), ποινές εξόντωσης χωρίς δικαίωμα καν ακρόασης και απολογίας (“αποφάσεις” Ι.Συνόδου, “ακοινωνησία” κλπ), μεθοδεύσεις παρανομίας και εκβιασμοί προκειμένου αυτές να εφαρμοστούν (υπόθεση εσωτερικού κανονισμού Μονής) κ.α., συνθέτουν ένα εκρηκτικό μίγμα μεθοδεύσεων εναντίον της Ιεράς Μονής και των ανθρώπων της. Τα τελευταία μαντάτα αποτελούν απλά ένα ακόμη κρίκο στην αλυσίδα της από καιρού πολεμικής εναντίον της. Είναι όμως μια πολεμική που τελικά στρέφεται συνολικά ενάντια στην τοπική εκκλησία- και όχι μόνο (κλήρο και λαό), η οποία έχει ως πνευματικό αποκούμπι το μοναστήρι χωρίς να ενδιαφέρεται για ενδεχόμενες “κόντρες” ή εγωισμούς εκατέρωθεν.
Η θλίψη μας για το κατάντημα είναι ανείπωτη. Πότε θα κάνει ξαστεριά;